Woensdag, na de condolatie:
Eenmaal thuis aangekomen, gesloopt en wel, moest ik me toch gaan voorbereiden voor morgen, hoe graag ik ook wilde dat ik droomde. Droomde over opa's dood, oma's depressieve gedrag en al helemaal; dromen over oma's ziekte. Zo graag wilde ik wakker worden, als meisje van 3, gedroomd over alles wat ik nu doormaak. Dat oma nu nog gezond was, net als wij, alleen dan ouder. Dat opa nog leefde, net als wij, alleen dan ouder. Maar helaas, geen van beide dromen zullen ooit uitkomen. Na een paar uur gebeld te hebben over Skype met Sietse (waar ik echt veel steun in vond!) toch maar m'n bedje inkruipen. Moeilijk was het wel, ja, alles verwerken. Ook daarom denk ik dat het 2 uur duurde voordat ik in slaap kwam, ik moest alles gewoon even op een tijdje zetten. Volgens mij door oververmoeidheid toch nog in slaap gekomen, om half 4, terwijl de wekker om half 7 alweer ging.
Donderdag, 23 augustus 2012:
Wakker (voor zover je me wakker kon noemen) en gedouched, aangekleed en opgemaakt zat ik in de auto, opweg naar oma. Dit werd een hectische dag, wist ik.
Eenmaal na een lange, stille autorit bij m'n oom, tante en nichtje in de auto, aangekomen bij Den en Rust, het uitvaartcentrum in Bilthoven. We reden in de auto langs mooie plekken, waar opa graag kwam, en ik voelde dat dat mijn oom erg goed deed. Hij wist hoe graag opa op deze plekken kwam. Wanneer de deuren van de auto open werden gedaan door het personeel daar, ik mijn tas in de auto achterliet en het crematoruim binnenliep, besefte ik pas, dat dit echt de laatste keer is voor opa verbrand werd. Ik wist dat ik alleen nog maar de kist aan kon raken, opa niet meer, maar dit was echt de laatste keer. Oma was van streek, hoewel ze er niet zo veel van meekreeg. Toen eenmaal de deuren van de zaal opengingen, en we naar binnenliepen, ik de kist zag staan en zat, wist ik dat er niks meer te redden viel aan opa, dat hij mooi gestorven was, maar dat ook hem een hele hoop bespaart is gebleven. Dat hij oma niet hoefde af te staan aan een verzorgingstehuis, dat hij geen dingen meer naar zijn hoofd gegooid kreeg van oma en dat er een hoop keuzes die hij eigenlijk zou moeten maken, nu voor hem gemaakt werden. In eerste instantie dacht ik, eigenlijk: wat zijn er weinig mensen, maar 2 rijen? maar toen de andere deuren opengingen, en ik zag dat er echt superveel mensen een plekje zochten, voelde ik dat opa echt geliefd was. Want hun kwamen allemaal voor opa. Toen iedereen eenmaal een plekje had en de dienst begon, schoot ik vol. Daarom weet ik ook niet veel meer van de dienst, maar mijn eigen gedicht, m'n ooms gedicht, het verhaal over het vogeltje van de begrafenisondernemer en de vrouw in het bos weet ik nog al te goed.
Hierbij mijn gedicht, opgedragen aan opa.
Lieve opa,
U was als een rots in de branding,
en koerste recht door zee,
U trotseerde storm en golven,
Alleen... U had de wind niet mee.
Zwaar werden de dagen,
en lang duurde de nacht,
Hoe moeilijk is het vechten,
bij het ontbreken van kracht?
maar ondanks uw verlies,
van de strijd om het leven,
heeft u ons een heel stuk geluk,
en ontzettend veel liefde gegeven.
In de tunnel van verdriet,
waar je licht noch toekomst ziet,
waar 't gemis je lichaam raakt,
waar je hete tranen laat,
tot in je ziel de leegte voelt,
daar is het leven onderkoelt.
Afscheid nemen doet zo'n pijn,
en het zal voor altijd bij je zijn, blijven tot m'n laatste snik,
Je liefste opa verliezen doet pijn,
dat voel ik.
Bedankt, voor alles wat u voor ons en vooral voor oma heeft gedaan.
Lieve opa, past u goed op oma Thea, oma Griffioen en ome Hans?
Ik hoop dat u op mij neerkijkt,
en trots op me bent.
Rust nu maar uit, dat heeft u verdient.
Vaarwel.
Na de dienst, hadden we nog een soort van condolatie momentje. waarop iedereen je sterkte kon wensen, je kon drinken met elkaar en je elkaar even kon steunen. Tijdens deze dienst werd ik opgehaald door Ralf, de begrafenisondernemer, om te kijken hoe opa de oven inging. Want ik wilde bij opa blijven tot het laatste moment. Na de uitleg hoe het allemaal in zijn werking ging, werd er gevraagd of ik de knoppen wilde bedienen. Natuurlijk wilde ik dat niet, ik wilde niet dat opa verbrand werd. Ik wilde hem terug! Maar hoe boos ik ook wilde worden, opa was nu eenmaal weg, weg en bevrijd uit zijn lichaam. Misschien nu een geest? Misschien ook niet. Ik zal je vertellen hoe het ging:
De kist stond op een verhoging. 2 mensen schoven de kist op een balk, die ongeveer 5 centimeter breed was. De balk ging omhoog, met de kist erop, en de oven ging open (die was overigens al aan, en ja, ik zag vlammen). De kist werd de oven ingeraast en de kist vatte vlam. Uiteindelijk ging de oven dicht, en moest ik weg.
Ik wilde helemaal niet weg, ik wilde niet naar buiten, maar wat had ik te doen bij een gesloten oven? Ik huilde, en de begrafenisondernemer nam me mee naar buiten, waar mn vader en volgens mij een oom van mijn moeder stonden te roken. Eenmaal van de rode ogen af, ging ik weer naar binnen, waar iedereen was. Ik werd door vreemde mensen gekust, m'n hand werd geschut, en ik kon alleen maar denken aan wat voor een verschrikkelijke dag dit was. Huilen, wil ik eigenlijk nog steeds wel, en net zoals nu, doe ik dat ook af en toe. Bijna niemand snapt hoe het is als je opa overlijdt, je oma zo dement als een deur is en jij nog in de knoop zit met jezelf ook. En dat wens ik ook echt niemand toe.
maar zoals de begrafenisondernemer ook zei: "eigenlijk wordt alleen opa's oude huis verbrand, want dat was op, dat kon niet meer verder. Maar opa's ziel, die is nog ergens. Misschien in de hemel? Misschien een geest, dat is maar net hoe jij het wilt zien." en daar hou ik het dan ook maar op...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten