waar alles begon.

Lieve bloggers,

M'n eerste blog, dus ook de blog waar alles begon!
Ik ga terug naar nu precies een maand geleden, 16 augustus 2012.

Mama en papa moesten allebei werken, en Daniëlle en ik zaten uitgeslapen en wel op de bank te ontbijten en tv te kijken. Toen ik nog een broodje wilde maken, kwam onze auto het pad oprijden, terwijl papa en mama allebei zouden moeten werken. Ik riep Daniëlle,
en het eerste wat we tegen elkaar zeiden was: “oh my god, oma is overleden”. Mama
en papa kwamen binnen en zeiden dat we moesten gaan zitten, mama’s ogen helemaal
rood en doorhuilt. Dit was eigenlijk de bevestiging van onze gedachtes. Maar toen
mama zei: “opa is vannacht overleden,” stond heel mijn wereld letterlijk en
figuurlijk stil. Opa kon niet dood zijn. Oma kon niet alleen zijn. En waarom
werd ons dit niet bespaart? De tranen sprongen in mn ogen en gelijk begreep ik
waarom m'n nichtje mij die ochtend het aparte berichtje van: “doe je rustig aan
vandaag?” naar me stuurde. Ze wilde dat ik thuisbleef, om naar oma te gaan en
iedereen op te vangen. Ja, nu snapte ik het. Ik rende eigenlijk vrijwel meteen
naar boven om te gaan omkleden en om naar oma te gaan. Ik tweette het, zodat
iedereen kon weten dat ík het wist. Ik werd gebeld. Een vriend van een vriend van mij waar ik sinds kort mee praatte. Waarom? Die jongen kende me helemaal niet, maar hij was er wel meteen voor me. Ik nam op, ik had hem nog nooit gesproken, kende hem alleen van Whatsapp, maar z'n stem maakte me rustig. De woorden ‘gecondoleerd, ik ben er voor je’, maakte me zo blij. Ja, er
was iemand die me begreep, die m'n woorden wilde laten horen, die ik wilde
horen! Die me gelukkig maakte, iemand die aan me dacht! Zo voelde ik dat. Dat is
de enige jongen waar ik de hele week op heb kunnen bouwen. Toen ik eenmaal bij
oma aan was gekomen, snapte ze er niks van. Want waar was Gerard? Haar Gerard? Maar
niet alleen zij snapte er niks van, niemand snapte er iets van. Opa was overleden in zijn slaap, en lag nog op bed met een kussensloop over zijn hoofd heen. De begrafenisondernemer vroeg of ik nog wilde kijken bij opa, voor hij werd opgehaald. Natuurlijk wilde ik dat. Ik liep naar het bed en had nog geen idee wat ik zou aantreffen. Natuurlijk had ik al wel eens een lijk gezien. Maar die
lag opgebaard, mooi, netjes, met zijn/haar ogen dicht in een houten kist. Opa niet,
opa lag op bed, met zijn haar door de war, zijn ogen open en een ijzige uitdrukking op zijn gezicht, die mama en ik nu nog steeds precies voor ons kunnen zien. Dit was niet zomaar iets, besefte ik. Toen de begrafenisondernemer en de familie de uitvaart gingen bespreken en de zus van mijn opa zei dat opa gecremeerd wilde worden, kreeg ik de rillingen over mijn rug. Maar dit was wat
opa wilde, zijn laatste wens. Dus, het moest zo gaan, ik had hier niks over te
zeggen. Na het uitzoeken van de kist en de kaart, besefte ik ook dat dit echt
heel erg snel ging! Die middag werd opa opgehaald en die nacht sliep mama bij
oma. Want volgende week was de uitvaart, en een plek voor oma in een
verzorgingstehuis, was er nog niet. Die had opa 3 weken geleden afgewezen omdat
hij zelf voor oma wilde zorgen zolang dat nog ging. Hij was dus nog niet van
plan om te gaan! Ook wist ik dat doordat hij net nieuwe sigaretten had
gedraaid. (:

Woensdag 22 augustus:
Woensdag was een zware dag. Na de hele dag bij oma gezeten te hebben, ging ik eindelijk eventjes naar huis om kleren te halen voor de condolatie. M'n lievelingstrui, m'n lievelingsbroek en m'n
hakken. Ik wilde netjes zijn voor opa, maar mijn verdriet mocht best gezien
worden, hoewel ik mijn best deed me zo sterk mogelijk te houden, want opa wilt
ons niet zien huilen. Toen we bij het rouwcentrum waren, en mijn oom bij opa
was geweest, mocht ik bij opa zijn, alleen. Na 10 minuten alleen maar naar opa gestaard te hebben, kwamen toch de tranen, die ik hoopte weg te houden. Ik vertelde opa wat ik hem nog wilde vertellen, hield zijn hand vast en verbeeldde me dat hij nog ademde. Was dat maar zo. Ik kuste opa op z’n voorhoofd, maar dit voelde anders dan “een lijk aanraken”. Opa voelde koud, en er waren kleine druppeltjes water op zijn hoofd te voelen, omdat hij natuurlijk uit de koeling kwam. Toen ik
terugging naar de zaal, omdat ik niet meer alleen was met opa, zat heel de zaal
vol. Collega’s van mama, oude vrienden van opa, familie en mensen die ik niet kende. Ik ben op een stoel gaan zitten zonder iets te zeggen en trok m’n schoenen uit. Na vele knuffels en mensen die me sterkte wenste ben ik op mijn sokken naar buiten gelopen en belde ik die vriend van een vriend, met wie ik mijn verdriet kon delen. Ik huilde, hij luisterde. Toen ik opgehangen had en weer naar binnen ging, waren er al veel mensen weg. Het gevoel dat zometeen iedereen weg was,
maakte me rustig. Ik haat drukte. Nou ja, drukte niet, maar de spanning die heerste maakte me angstig. Ik deed wat ik moest doen, me voorbereiden op morgen. Mezelf slaperig maken, al wist ik zeker dat ik niet kon slapen. Ik gaf opa het geluksengelpasje mee die ik hem vroeger had gegeven en die hij altijd bij zich had in zijn portefeuille. Ik stopte het pasje in zijn borstzakje en net voordat de we de kist dicht deden, gaf ik opa nog een kus, de laatste kus die ik opa ooit heb gegeven. Dit was dus echt de laatste keer dat ik opa’s lichaam zag...